Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

επάγγελμα στόχος..


..ποτέ δε μου άρεσαν οι στολές.. ίσως επειδή ήμουν παιδί της 7ετίας.. ίσως γιατί συμβολίζουν μιά μαζικότητα που αντιπαθούσα από μωρό.. δε καταλάβαινα τα παιδιά που τα περισσότερα τις ονειρεύονταν.. ίσως γιατί τους έδιναν κάποια εξουσία.. εξουσία που αντιπαθούσα.. είτε ενεργητικά είτε παθητικά.. αργότερα προστέθηκε κι ένα άλλο ανασταλτικό.. το να προβάλεις μια ιδιότητα. είναι σα να αυτοστοχοποιήσαι.. κάθε τρελός που τα έχει με τις νοσοκόμες τους ταχυδρόμους τους αστυνομικούς κλπ.. βρίσκει ένα στόχο..
τώρα ιδικά με τους αστυνομικούς είχα κι άλλες απορίες.. στον πρώτο που είχα ρωτήσει.. μετά τη μεταπολίτευση.. πως του ήλθε.. μου είπε ότι κάτι άλλο ήθελε.. αλλά φτώχεια καταραμένη στο χωριό.. εκεί κατάφεραν να τον βολέψουν οι γνωστοί του πατέρα του.. ο δεύτερος.. φίλος που στην αρχή ούτε ήξερα τη δουλειά του.. μπήκε ως αθλητής. αλλά μετά βρήκε ενδιαφέρον στην έρευνα των εγκλημάτων.. ένας παιδικός φίλος.. μετά από τις ειδικές δυνάμεις.. που θα του φούσκωσαν τα μυαλά λίγο.. το είδε σαν εκπλήρωση χρέους προς την κοινωνία..
ότι κι αν τους οδήγησε.. δύσκολη δουλειά.. από τη μιά καλείσαι να προστατεύσεις την εξουσία.. από αυτούς που θα έπρεπε να την ελέγχουν.. από την άλλη τον κάθε ένα από μια εγκληματικότητα που έχει ξεφύγει.. όπως και νά έχει.. είναι άγριο να θάβεις το παιδί σου σε κάθε περίπτωση..