Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Ο μύθος της παραγωγικότητας..

..ας πούμε ότι μια μέρα.. ξυπνάμε.. και με ένα μαγικό τρόπο.. έχουμε καταφέρει να τα κάνουμε όλα “σωστά”.. κατεβαίνει ο θεός ο ίδιος..
..κι επιβάλει δικαιοσύνη.. συλλαμβάνει όσους έλαβαν μέρος στο φαγοπότι των τελευταίων 35 χρόνων.. βουλευτές.. δημάρχους.. φίλους τους.. συγγενείς.. κουμπάρους.. κι όποιους βρέθηκαν σε θέση ισχύος.. και το εκμεταλλεύτηκαν για ίδιον όφελος.. και καθορίζει τις ποινές τους σύμφωνα με αυτά που θα επιστρέψουν..
..μελετούσε τις ανάγκες μας.. τι πρώτες ύλες έχουμε.. τι καταναλωτικές ανάγκες.. τι παραγωγικές δυνατότητες.. τι έργο συνολικά έπρεπε να παραχθεί.. και το μοίραζε σε όλους.. καταργώντας τη λέξη ανεργία.. έκανε κι ένα θαύμα να μας φτάνουν και να μας περισσεύουν οι πρώτες ύλες και η ενέργεια.. και βρισκόμασταν σε ένα θετικό ισοζύγιο..
..ας πούμε ότι ξύπναγαν και οι θεοί όλης της γής.. κατέβαιναν.. κι έκαναν αντίστοιχα θαύματα.. και νοικοκύρευαν τον πλανήτη.. κι όλοι ξαφνικά είχαν θετικά ισοζύγια.. ποιός θα αγόραζε και θα κατανάλωνε αυτά τα περισσεύματα;
..είναι νομίζω φανερό.. μόνο με ανισότητα παράγεται κέρδος.. ανισότητα μεταξύ κρατών.. κι ανισότητα μεταξύ ομάδων στο ίδιο κράτος.. αν δεν υπάρχουμε εμείς να καταναλώνουμε περισσότερο.. δεν υπάρχουν ούτε οι γερμανοί.. ούτε οι κινέζοι.. ας το σκεφτούν κι αυτοί.. εμείς μπορούμε να βρούμε ένα ξενοδοχείο στην κίνα να μείνουμε όλοι μαζί όπως λέει και ο κινέζος..

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Θέλει και τροπο και κόπο..

..από τότε που θυμάμαι.. 2-3 ετών.. οι δικοί μου μου ανέθεταν μικρές δουλίτσες.. για να μη με έχουν στο κεφάλι τους.. κι εγώ με την περιέργεια του μωρού.. τις αναλάμβανα με ενθουσιασμό.. μια από τις δουλίτσες.. ήταν η τακτοποίηση του εργαστηρίου ραπτικής.. που διατηρούσε η μάνα μου.. σε ένα από τα δωμάτια τους σπιτιού.. όταν έφευγαν τα 5-6 κορίτσια.. που συνήθως απασχολούσε.. έπρεπε να καθαρίσω τους πάγκους και τις μηχανές.. να αλιεύσω με έναν τεράστιο.. σχετικά με το μέγεθός μου.. μαγνήτη.. τις καρφίτσες που για λόγους ταχύτητας πέταγαν κάτω.. να τις πλύνω.. να τις μοιράσω στα κουπάκια τους.. να μαζέψω τα κουρελάκια.. να χωρίσω τα χρήσιμα από τα άχρηστα.. να τα ταξινομίσω.. τα χρήσιμα κατά είδος και χρώμα να φυλαχθούν.. τα άχρηστα σε σακούλες.. να πάνε στη γιαγιά μου που έφτιαχνε κουρελούδες.. αυτά την νύχτα.. το πρωί.. έπρεπε να μου βρούν κάτι να κάνω.. πήγαινα για ψώνια στη γειτωνιά.. δεν υπήρχαν ακόμα αυτοκίνητα.. ούτε τόσος φόβος.. όλα τα παιδιά είμασταν έξω μετα τα 3 μας χρόνια.. πηγαινα για ψωμί στο φούρνο στη γωνία.. στο χασάπη.. στο μανάβη.. στο μπακάλη.. όλα ήταν σε απόσταση το πολύ 50 μέτρων.. πήγαινα και για κουμπιά φόδρες κλωστές κλπ υλικά.. σε 2 μαγαζάκια που δεν απείχαν περισσότερο από 150-200 μέτρα.. αναγκάστηκα να μάθω να μετράω και να κάνω πράξεις.. για να ελέγχω τα ρέστα.. και να αναγνωρίζω την αξία του χρήματος.. όταν δεν είχα δρομολόγια.. κρατούσα συντροφιά στις πελάτισσες που περίμεναν για πρόβα.. άδειαζα και έπλενα τα τασάκια.. μερικές φορές με υπερβολικό ζήλο.. τους έφερνα αναψυκτικά και καφέδες.. κι έκανα τον καραγκιόζη να περνά η ώρα.. όταν δεν περίμεναν πελάτισσες.. μου ανέθεσαν να προσέχω τα κορίτσια που δούλευαν.. είχα το θρόνο μου.. μια πολυθρονίτσα στο μέγεθός μου με σωληνωτό σκελετό και κόκκινο πλαστικό κορδόνι.. είχα τόση υπευθυνότητα.. που μια φορά που έπρεπε να πάω στην τουαλέτα.. κρατήθηκα όσο μπορούσα.. κι όταν έφτασα στο μη περαιτέρω.. με κίνδυνο να γυρίσω στην αναξιοπρέπεια της πάνας.. πήρα το καθικάκι μου και συνέχισα να τις παρακολουθώ.. κατάλαβα βέβαια γρήγορα.. ότι μάλλον αυτές με πρόσεχαν παρά εγώ αυτές.. και περιορίστηκε ο ζήλος μου.. έτσι βρήκα άλλη δουλειά όταν δεν υπήρχε κάτι “αναγκαίο” στο ατέλειές.. πήγαινα στην άλλη άκρη του διαδρόμου.. που λειτουργούσε ένα κομμωτήριο.. και “βοηθούσα” όσο μπορούσα τις κομμώτριες.. που προφανώς ήταν επιφορτισμένες από τη μάνα μου να με προσέχουν.. δίνοντάς τους τσιμπιδάκια χαρτάκια ρόλει κλπ ή σκουπίζοντας.. σιγά σιγά.. οι “δουλίτσες μου εμπλουτίζονταν.. σε πλήθος και ποικιλία..
..από την αρχή κατάλαβα.. ότι για να κάνεις μια δουλειά αποτελεσματικά.. εκτός από κόπο.. θέλει και τρόπο.. όσο ασχολείσαι.. βρίσκεις τρόπους να κάνεις τη δουλειά σου καλύτερα.. με λιγότερο κόπο.. σε λιγότερο χρόνο.. αυτή η συνεχής διαδικασία.. επίτευξης απλών στόχων.. με γέμιζε χαρά.. και για το αποτέλεσμα και για τη διαδικασία.. περνούσα καλά.. κι όλοι οι άλλοι γύρω μου.. στα διαλύματα όταν είχε καλό καιρό.. πηγαίναμε απέναντι στο αλσάκι.. παίζαμε όλοι μαζί μπάλα κι άλλα παιχνίδια με κίνηση.. ξεπιανόμασταν και γελάγαμε..
..μεγαλώνοντας.. κι ανοίγοντας τον κύκλο των γνωριμιών μου.. άρχισα να γνωρίζω ανθρώπους που δεν ήταν χαρούμενοι.. ταλαιπωρούντω.. κοπιάζοντας να βρουν τρόπο.. να κάνουν τα πάντα.. χωρίς κόπο.. και χωρίς χρόνο.. κατσούφιαζαν και γκρίνιαζαν γιατί αυτό ήταν και χρονοβόρο και κοπιαστικό..
..όσο μεγάλωνα.. αυτοί οι άνθρωποι πλήθαιναν.. τους απέφευγα βέβαια όταν τους καταλάβαινα.. αλλά.. συνέχισαν να πληθαίνουν.. μέχρι που έγιναν ο επικρατέστερος τύπος.. μέχρι να γίνει το ιδεώδες.. το ζηλευτό.. το επιθυμητό.. να μπορείς να κάνεις τα πάντα.. σε μηδενικό χρόνο.. και χωρίς κόπο.. αυτό βέβαια γίνεται όταν έχεις χρήματα.. να τα κάνουν κάποιοι άλλοι.. πριν ακόμα τα ζητήσεις.. αλλά αν το κάναν αυτό όλοι.. ποιός θα έκανε τις δουλειές;.. δε γίνεται.. δεν είναι φυσικό.. αν δε ξανα μάθουμαι να χαιρόμαστε το χρόνο μας.. την εξεύρεση του τρόπου.. τον κόπο μας.. και τα αποτελέσματά τους.. δεν υπάρχει χρηματικό ποσό που να μας κάνουν ευτυχισμένους.. θέλει και τρόπο και κόπο.. κι ένα μωρό το καταλαβαίνει..